Historia
HISTORIA POMOCY
Tradycje opieki społecznej w Polsce sięgają początków XII wieku i wiążą się z działalnością zakonów i stowarzyszeń religijnych. Już w XVII wieku można znaleźć pierwsze formy zorganizowanej pomocy (górnicy olkuscy groszową składkę od zarobionego złotego przeznaczali na wspólne cele ratowania i wspierania się). Dopiero jednak po pierwszej wojnie światowej Polska zawarła w konstytucji zapis, że „Każdy obywatel ma prawo do opieki państwa nad jego pracą, a w razie braku pracy, choroby, nieszczęśliwego wypadku i niedołęstwa – do ubezpieczenia społecznego, które ustali osobna ustawa”. Uchwalenie przez Sejm 16 sierpnia 1923r. „Ustawy o opiece społecznej” dało w Polsce początek państwowego systemu opieki zdrowotnej. Dobrowolność, która była cechą dobroczynności została zastąpiona obowiązkiem udzielania świadczeń z funduszy publicznych. Ustawa ta przetrwała ponad pół wieku.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego miał miejsce rozwój wielu instytucji opieki społecznej. Wybuch II wojny światowej nie przerwał działalności pomocy społecznej. Zadania z zakresu powszechnej opieki społecznej były wykonywane przez Ogólnopolski Komitet Samopomocy (OKS), który działał do 31 marca 1941r.
W latach 1945-1990 pomoc społeczna, zwana opieką społeczną przechodziła różne etapy, jednak zawsze była silnie scentralizowana i zbiurokratyzowana. W latach sześćdziesiątych została podporządkowana strukturom służby zdrowia i podlegała Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej. W 1970r. utworzono zespoły opieki zdrowotnej, a w ich strukturze wyodrębniono działy pomocy społecznej. Działalność ich polegała na udzielaniu świadczeń materialnych, organizacji pomocy środowiskowej i koordynacji działań.
W latach dziewięćdziesiątych wprowadzono w Polsce głębokie reformy systemu zabezpieczenia społecznego. Zasady funkcjonowania pomocy społecznej określiła uchwalona 29 listopada 1990r. nowa ustawa o pomocy społecznej. Ustawa ta odpowiadała aktualnym potrzebom i określiła miejsce pomocy społecznej w systemie zabezpieczenia społecznego. Kładła nacisk na rozwój form pomocy niematerialnej, wprowadziła pracę socjalną oraz różne formy poradnictwa. Został ustalony na potrzeby pomocy społecznej próg ubóstwa. System pomocy społecznej objął pomoc środowiskową w miejscu zamieszkania oraz pomoc instytucjonalną. Ustawa określiła zadania realizatorów pomocy społecznej - państwa i samorządów terytorialnych. Do realizacji celów pomocy społecznej na szczeblu lokalnym zostały utworzone w 1990r. ośrodki pomocy społecznej.
